dziewica, męczennica
Wspomnienie w Martyrologium Romanum:
2 maja
Życiorys św. Wiborady
Święta Wiborada urodziła się w Szwabii (Szwajcaria). Pochodziła ze szlacheckiego rodu. Już od dziecka odczuwała powołanie do służby Bożej. Jako mała dziewczynka często pościła, modliła się, spała na gołej podłodze i co dzień boso chodziła do kościoła. Swój czas dzieliła między pracę i modlitwę. Tak wielka pobożność wzbudziła podziw i szacunek całej rodziny.
Gdy zachorowali jej rodzice, opiekowała się nimi z poświęceniem, a swemu bratu Hatto, który pobierał nauki w pobliskim opactwie, prała i gotowała. Po śmierci rodziców Wiborada zamieszkała z Hatto, który był proboszczem w parafii św. Magnusa. Gdy on zdecydował, że zostanie mnichem, Wiborada uznała, że jej powołanie też wymaga większych poświęceń. Kazała zamurować się w celi w pobliżu kościoła świętego Magnusa. Postanowiła spędzić tam resztę życia na postach i modlitwie. Zyskała wówczas dar przepowiadania przyszłości.
Pewnego dnia obok jej celi przechodził mały chłopiec i Wiborada obwieściła, ze zostanie on biskupem. Tym chłopcem był święty Ulrych. Podobno miała też moc uzdrawiania. Rachilda, jedna spośród licznych kobiet, które uleczyła ze śmiertelnej choroby, została później jej oddaną przyjaciółką. Minęło kilka lat pustelniczego życia. Sława Wiborady rozeszła się już daleko. Gdy miała wizję nadciągającej armii oraz własnego męczeństwa, wielu poważnie potraktowało jej słowa i przeżycia mistyczne.
Mnisi z St. Gallen i księża uciekli przez zbliżającymi się hordami Madziarów, lecz sama Wiborada odmówiła opuszczenia pustelni. I tak sprawdziła się jej przepowiednia – barbarzyńcy spalili kościół, a ją zamordowali, kiedy klęczała przed ołtarzem. Wiborada została kanonizowana w 1047 roku przez papieża Klemensa II.
Modlitwa do św. Wiborady
Panie Boże, Ty obdarzyłeś świętą Wiboradę powołaniem i koroną męczeńską, spraw, abyśmy przyzywając jej imienia, trwali w niezachwianej wierze nawet w chwili śmierci. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Patronat
Święty Wiborada jest patronką bibliotek, gospodyń księży i kucharek.