Katarzyna z Sieny

zakonnica, doktor Kościoła

Wspomnienie w Martyrologium Romanum:

29 kwietnia

Życiorys św. Katarzyny z Sieny

Święta Katarzyna z Sieny (Katarzyna Benincasa, Katarzyna Sieneńska) przyszła na świat w połowie XIV wieku w zamożnej rodzinie sieneńskiej (Włochy). Od dziecka, mimo sprzeciwu rodziców, postanowiła, że zamiast wyjść za mąż i dbać o dobra doczesne, odda się w służbę Chrystusa. Gdy już wybrała swą drogę, obdarowana została wieloma wizjami. W czasie jednej z nich poczuła, jakby w jej piersi biło serce Chrystusa. W innej otrzymała stygmaty, lecz dzięki modłom pozostały one niewidoczne dla innych. Jako znak swego poświęcenia Katarzyna przez całe życie niedojadała. Z wszystkimi też chciała dzielić się otrzymaną łaską i mocą swej wiary. Choć sama nie potrafiła pisać, podyktowała wiele listów, w których oferowała duchowe wsparcie biednym i bogatym, bez różnicy stanu. Wkrótce mądrość i uduchowienie św. Katarzyny stały się sławne.

W epoce Wielkiej Schizmy, gdy Kościół zżerały spory, miało to szczególne znaczenie. Kościół nakładał wówczas kolejne podatki, by duchowieństwo mogło pławić się w luksusie. Włosi zaś dodatkowo cierpieli, gdyż papież przeniósł swą siedzibę z Rzym do francuskiego Awinionu. I gdy Florencja zbuntowała się przeciw papieżowi, Grzegorz IX uczynił swym mediatorem właśnie Katarzynę. W wyniku rozmów udało się jej przekonać papieża, by powrócił do Rzymu. Nie był to jednak koniec jej działalności. Usilnie zachęcała Kościół do dalszych reform, potępiała bogactwo i rozpasanie kleru. Oddając się sprawom publicznym nie odeszła od swych najgłębszych mistycznych przeżyć. Modlitwy i medytacje, które w tym okresie dyktowała, stały się ozdobą włoskiej literatury religijnej.

Katarzyna zmarła 29 kwietnia 1380 roku w Rzymie z powodu tajemniczej i bolesnej choroby, która nigdy nie została zdiagnozowana. Pochowano ją w dominikańskim kościele Santa Maria Spora Minerva w Rzymie. Proces kanonizacyjny rozpoczął się w roku 1411, ale na ołtarze wyniósł ją dopiero Pius II w 1461 roku. 4 października 1970 roku Paweł VI ogłosił ją doktorem Kościoła.

W ikonografii jest najczęściej przedstawiana w stroju tercjarki dominikańskiej; z pierścieniem na ręku. W ręku trzyma często serce, lilię, krzyż albo księgę. Czasem przedstawiana jest także w koronie cierniowej albo z chorymi na dżumę.

Myśli św. Katarzyny z Sieny

„Szczęście i nieszczęście to nasza lewa i prawa ręka. Obu należy umieć używać”.

„Wszystko pochodzi z miłości, wszystko jest skierowane ku zbawieniu człowieka, Bóg czyni wszystko tylko w tym celu”.

„Kobieta wybacza niewierności, ale o nich nie zapomina. Mężczyzna zapomina o nich, ale… nie przebacza”.

„Rzecz daną poznaje się dobrze – studiując ją, lecz jeszcze lepiej poznaje się ją – studiując jej przeciwieństwo”.

„Ty Trójco wieczna, jesteś morzem głębokim, w którym im więcej szukam, więcej znajduję, a im więcej znajduję, tym więcej Cię szukam”.

Modlitwa do św. Katarzyny z Sieny

Wszechmogący Boże, święta Katarzyna ze Sieny, rozważając Mękę Pańską i służąc Twojemu Kościołowi płonęła miłością ku Tobie, spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy się zjednoczyli z misterium Chrystusa i radowali się z objawienia Jego chwały. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Patronat

Święty Katarzyna z Sieny jest patronką Europy, Włoch, Sieny, działaczek Akcji Katolickiej, uczonych, praczek, ludzi umierających, tercjarek dominikańskich, mędrców, studentów, pielęgniarek, strażników i strażaków, osób cierpiących oraz kobiet, które poroniły.

Galeria zdjęć