dziewica
Wspomnienie w Martyrologium Romanum:
13 lipca
Życiorys św. Klelii Barbieri
Święta Klelia (wł. Clelia) Rachela Barbieri urodziła się 13 lutego 1847 roku w małej miejscowości Budrio koło Bolonii (Włochy). Jej rodzice byli ludźmi biednymi, ale głęboko wierzącymi. Ojciec zmarł gdy Klelia miał kilka latek. Matka wychowywała ją w duchu religijnym, a pomagał jej w tym miejscowy proboszcz, człowiek świątobliwy, dobry duszpasterz. Gdy zauważył, że dziewczynka osiągnęła pewien stan dojrzałości wewnętrznej polecił jej opiekę duchową nad grupą dziewcząt w parafii. Tak Klelia została katechetką.
W pracy pomagały jej przyjaciółki: Urszula Donati i Teodora Baraldi. Przyjaźń ta zaowocowała powstaniem nowego zgromadzenia zakonnego o nazwie Instytut Najmniejszych Sióstr od Matki Boskiej Bolesnej (Minime dell’Addolorata). Klelia miała wówczas 21 lat. Niestety zachorowała na gruźlicę płuc i lekarze nie dawali zbyt wielu nadziei na jej wyzdrowienie. Dlatego późniejsza święta wykorzystywała każdy moment swego życia, żeby jak najlepiej służyć Bogu i ludziom.
Zmarła w opinii świętości 13 lipca 1870 roku w rodzinnym miasteczku. Arcybiskup Bolonii Giorgio Gusmini był tak zafascynowany młodziutką świętą, że osobiście zredagował jej pierwszą biografię. Warto może jeszcze wspomnieć jedną ciekawostkę. Otóż, przed swoją śmiercią Klelia pocieszała matkę i swoje siostry zakonne, zapewniając, że nie opuści ich i że zostaną pocieszone z nieba. Słowa te wypełniły się dokładnie rok później. W trakcie modlitwy w pomieszczeniu, w którym zmarła Klelia, wiele sióstr usłyszało tajemniczy głos towarzyszący im w śpiewach i recytacjach, który następnie rozpoznano jako głos zmarłej świętej. Od tego czasu to niezwykłe zjawisko często się powtarzało: głos św. Klelii, który słyszeli duchowni i świeccy, wierzący i niewierzący, ma charakter prorocki: jest zadowolony, gdy wszystko ma pójść dobrze i smutny, gdy zbliżają się ciężkie chwile. Fenomen ten jest przyjmowany jako ostrzeżenie, znak obecności i głos przewodni.
Klelia została beatyfikowana 27 października 1968 roku przez papieża Pawła VI, natomiast kanonizował ją 9 kwietnia 1989 roku papież Jan Pawel II. Przy tej okazji Ojciec Święty powiedział między innymi: W trudnych dla Kościoła czasach i w społecznym otoczeniu przesiąkniętym wrogimi naciskami przeciwko Ewangelii, Clelia Barbieri nie wahała się zostać pracownicą nauki Jezusa – jak wówczas nazywano katechetów archidiecezji bolońskiej – żeby wszystkim głosić Tego, który zdobył jej serce. […] Cieszę się, że mogę w ten sposób zwrócić uwagę całego Kościoła na przykład jej krótkiego, ale intensywnego życia, jestem bowiem przekonany, że dzisiejsi chrześcijanie, szczególnie młodzież, mogą z jej świadectwa zaczerpnąć inspirujące wskazania dla apostolatu, który będzie współkształtował oblicze współczesnego świata. Pierwsze wskazanie, które młoda Clelia dzisiejszym wyznawcom Chrystusa proponuje, to pełne i całkowite zaufanie do Chrystusa i Kościoła. […] Zdobyty w tak krótkim czasie szczyt świętości robi wrażenie. Clelia jest najmłodszą założycielką zakonu w historii Kościoła. Jej los potwierdza, że świętość duszy jest dziełem łaski Bożej, nie zaś ludzkiego planowania i kultury. […] Gruntem, na którym Clelia zbudowała gmach swojej świętości, była rodzina i parafia. W rodzinie poznała jako mała dziewczynka początki nauki wiary. W parafii rozwinęła i udoskonaliła swoją drogę duchową. Jej doświadczenie potwierdza ciągle aktualną ważność obu podstawowych komórek życia społecznego i kościelnego, wskazując na dalszą prawdę: nie można mieć nadziei na nowy rozkwit życia chrześcijańskiego, gdy się nie walczy o uzdrowienie rodziny i ożywienie duszpasterstwa w parafii (Jan Paweł II, 09.04.1989).
Modlitwa do św. Klelii Barbieri
Boże, Ty mieszkasz w czystych sercach, za wstawiennictwem świętej Klelii, dziewicy, udziel nam łaski do prowadzenia życia zgodnego z Ewangelią, abyś mógł w nas zamieszkać. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen
Galeria zdjęć
