Bernard z Corleone

zakonnik

Wspomnienie w Martyrologium Romanum:

12 stycznia

Życiorys św. Bernarda z Corleone

Święty Bernard (właściwie Filip Latino) urodził się 6 lutego 1605 roku w Corleone na Sycylii. Pochodził z bardzo pobożnej rodziny. Jego ojciec pomagał wszystkim potrzebującym, zapraszał ich do swego domu, dawał im jedzenie i odzież. Dom rodziny Latino zwany był domem świętych.

Niestety Filip z natury był bardzo gwałtowny i porywczy. Sprowokowany, łatwo chwytał za szpadę. W 1624 roku, pewien najemny morderca zaczepił go i wyzwał na pojedynek. W walce Filip zranił go w rękę, czym zyskał miano pierwszej szpady Sycylii. Filip jednak nie tylko nie cieszył się z tego zwycięstwa, ale wręcz przeraził się swego czynu, przeprosił zranionego, a nawet później z nim się zaprzyjaźnił. Ten wypadek stał się też momentem przełomowym w jego życiu i przyczynił się do ukształtowania się jego powołania zakonnego.

Wstąpił do zakonu kapucynów w Caltanissetcie i przyjął imię zakonne Bernard. Jego życie w klasztorze było proste. Pełnił obowiązki kucharza lub pomocnika w kuchni. Czas wolny od obowiązków poświęcał chorym lub współbraciom. Pomagał tym, którzy byli przeciążeni pracą, prał im bieliznę. Oddawał się także surowym pokutom i umartwieniom. Był człowiekiem zarazem delikatnym i wytrwałym. W czasie klęsk żywiołowych, burz czy trzęsień ziemi, które nawiedzały Palermo, brat Bernard klękał przed Najświętszym Sakramentem i modlił się. I rzeczywiście zagrożenie mijały. Często też modlił się i kapucyńskim sznurem udzielał błogosławieństwa kobietom borykającym się z problemami związanymi z oczekiwaniem dziecka i porodem, dlatego też stał się opiekunem rodzących.

12 stycznia 1667 roku po przyjęciu sakramentu chorych, powiedział z radością: Idźmy, idźmy! i zakończył swoje doczesne życie. Jego współbrat zakonny, Antonin z Partanny, który żył z nim w przyjaźni, po jego śmierci miał widzenie: br. Bernard był promienny i mówił radośnie: Raj, raj, raj! Błogosławione biczowania, błogosławione nocne czuwania, błogosławione pokuty, błogosławione wyrzeczenia się własnej woli, błogosławione akty posłuszeństwa, błogosławione posty, błogosławione praktykowanie wszelkich cnót zakonnych!

Brat Bernard został beatyfikowany przez papieża Klemensa XIII w 1768. Kanonizował go Ojciec Święty Jan Paweł II 10 czerwca 2001 roku.

Czego uczy nas św. brat Bernard z Corleone?

Myślę, że najbardziej oddadzą to słowa Jana Pawła II wypowiedziane podczas homilii podczas kanonizacji Bernarda z Corleone: Także dzisiaj świat potrzebuje świętych zanurzonych w Bogu jak br. Bernard i dzięki temu zdolnych przekazywać prawdę i miłość. Pokorny przykład pozostawiony przez tego kapucyna jest dla nas zachętą, abyśmy modlili się niestrudzenie, bo właśnie modlitwa i słuchanie głosu Bożego jest istotą autentycznej świętości.

Modlitwy do św. Bernarda

Boże, Ty raczyłeś ukazać w świętym Bernardzie przedziwny wzór pokuty i cnót chrześcijańskich, prosimy Cię, abyśmy czerpiąc siłę z Twego Ducha Świętego mogli wytrwać w wierze i osiągnęli skuteczność w działaniu. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Ojcze Miłosierny, który w świętym Bernardzie, jaśniejącym przykładzie stałości w wierze oraz wzorze nadzwyczajnej pokuty i heroicznej miłości okazywanej w praktykowaniu heroicznych cnót, dałeś nam obraz nowego człowieka stworzonego w sprawiedliwości i świętości, udziel także nam łaski odnowienia się w Duchu, byśmy byli godni składać Tobie ofiarę uwielbienia przez Chrystusa, Pana naszego. Amen

Galeria zdjęć