biskup
Wspomnienie w Martyrologium Romanum:
23 lutego
Życiorys św. Willigisa z Moguncji
Święty Willigis z Moguncji urodził się w Niemczech. Pochodził z dolnosaksońskiej rodziny chłopskiej. Najpierw był duchownym na dworze cesarza Ottona II. W roku 971 został kanclerzem, zaś w cztery lata później arcybiskupem Moguncji.
Jako kanclerz służył wiernie trzGodehardem cesarzom. Po śmierci Ottona II zatroszczył się o wychowanie trzyletniego syna i zabezpieczył mu koronę. W 1003 roku, po śmierci Ottona III, zakończył spór o sukcesję, koronując w Moguncji Henryka II, a w Paderborn jego małżonkę – Kunegundę.
Utrzymywał dobre stosunki z Rzymem, dzięki czemu w 976 roku został mianowany papieskim wikariuszem dla Niemiec. Na stolice biskupie powoływał mężów godnych: św. Burcharda (Wormacja), św. Bernwarda i św. a (Hildesheim), św. Wojciecha (Praga). Natomiast w 996 roku wprowadził do Rzymu Grzegorza V.
W 1007 roku ustanowił nową diecezję w Bamberdze. Spór o jurysdykcję nad klasztorem w Gandersheim doprowadził go do konfliktu z Sylwestrem II, ale po rozstrzygnięciu na rzecz biskupstwa w Hildesheim ustąpił. W Moguncji wybudował katedrę, która jednak spłonęła w dniu poświęcenia. Ufundował ponadto kilka innych kościołów oraz opactwa w Disibodenbergu oraz w Jechaburgu (Turyngia). Z jego inicjatywy powstało także kilka mostów oraz niektóre dzieła sztuki. Codziennie kazał dawać posiłki trzydziestu biedakom.
Willigis z Moguncji zmarł 23 lutego 1011 roku. Pochowano go u św. Szczepana w Moguncji. Żywot Willigisa zredagowano wkrótce po jego śmierci. Wiele też mówią o nim ówczesne kroniki. Nowe Martyrologium Romanum wspomina go w dniu narodzin dla nieba (dies natalis) czyli 23 lutego.
Modlitwa do św. Willigisa z Moguncji
Boże, Ty włączyłeś do grona świętych pasterzy świętego Willigisa, odznaczającego się wiarą, która zwycięża świat, i gorącą miłością ku Tobie, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy trwając w wierze i miłości, zasłużyli na udział w jego chwale. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Galeria zdjęć
