biskup
Wspomnienie w Martyrologium Romanum:
5 lutego
Życiorys św. Awita z Vienne
Święty Awit urodził się w roku 440 we Vienne nad Rodanem (Francja). Był synem Izychiusza, swego poprzednika na stolicy biskupiej, oraz bratem Apolinarego, biskupa Valence. Był przykładnym ojcem licznej rodziny. Po śmierci ojca, a może także żony obrano go biskupem, który stał się jedną z najwybitniejszych postaci episkopatu galloromańskiego.
Jako biskup próbował nawrócić króla Gundobanda, a gdy tego nie osiągnął, napisał piękny list na chrzest Chlodwiga, w którym znalazło się sławne zdanie: Vestra fides – nostra victoria est (Twoja wiara jest naszym zwycięstwem). Tego rodzaju zwycięstwo przeżył, gdy nawrócił Zygmunta. Był potem jego doradcą i duchowym kierownikiem. Stanowisko to wykorzystał dla zainicjowania wielu dzieł pobożności i miłosierdzia. Pozostawał w nieustannych kontaktach z innymi biskupami i wielu z nich podtrzymywał w walce z herezjami. Uczestniczył w licznych synodach, sam zaś przewodniczył podczas synodu w Épaon w 517 roku.
Pozostawił po sobie blisko 100 listów, w których poruszał rozmaite tematy Okazuje się w nich zdecydowanym rzecznikiem ortodoksji i jedności. Pozostały także po Awicie resztki jego twórczości homiletycznej: kilka fragmentów oraz dwa pełne kazania, w tym kazanie zawierające historię dni krzyżowych. Najsławniejszą stała się epopeja biblijna, znana pod nazwą: De spiritalis historiae gestis. Do niej to w swym Raju utraconym miał potem nawiązywać Milton. Pochwałę czystości, De laude virginitatis, dedykował siostrze Fuscynie.
Awit zmarł w 518 roku. Martyrologium Romanum wspominano go w dniu 5 lutego.
Modlitwa do św. Awita
Boże, Ty włączyłeś do grona świętych pasterzy świętego Awita, odznaczającego się wiarą, która zwycięża świat, i gorącą miłością ku Tobie, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy trwając w wierze i miłości, zasłużyli na udział w jego chwale. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
